“Çağın Ozanı Veli Bayrak”

Yazı:  Yazar – Şair Cevat SARIKARTAL

[dropcap]B[/dropcap]ir şiir sızısından geçiyoruz, her yanımız turuncu bir özlem yaralarımıza dem çekiyoruz, aşklarımıza gözyaşı hüzünlerimize merhaba, bir kere daha merhaba diyoruz, merhabalaşıyoruz.

Merhaba diyoruz Dersime, merhaba Ovacık’a, merhaba Ankara’ya, İstanbul’a, Sivas’a. Veli Bayrak, Aşk ayağa kalksın diye Aşk üzülmesin diye pahalı hayallerinden vaz geçerek insanlık mabedinde konaklıyor. Kalbinden ışıklar akan renkli bir peyzajdan yazıyor. Halkın gözüyle, kulağıyla, ana dili ile yazıyor. Aşkı öpmeye kıyamadığı bir bakışla hüzünlü bir pamuğa sarıp sızılarına merhem yapan bir efkarla yazıyor. Kalemimde hep gülümseyen bir bahçeden çıkıp gelmişliği vardır.

(Her sabah ovacıkta batıp, yaşadığın kentte doğuyorsun ya sol göğsüme) diye yazıyor. Sızılarını unutarak yazıyor. Sızılarına maviler katıp yazıyor. Sızılarından çıkıp gelen bir dizeyi öperek yazıyor. Sızılarından asla vaz geçmeyen, o meşakkatli yollarda sızısını da yanında taşıyan, kendi kendisini sızısıyla demleyen bir şairin anatomisi gibi okuyoruz. Öyle anlıyoruz. Öyle yazıyor.

(Suyu gözesinden içmeyi severim) diyerek yazıyor, suyu güneşe yatırarak yazıyor. Aşkın ve merhametin yüzyılını inşa etmek adına yazıyor. Hiç aromasını bırakmayan bir limon ağacı tadıyla yazıyor. (Koynuna güneşi alıp) ta yazıyor. (Gözleri yüreğime yara) diye hüzün ve sızının tam merkezinden yazıyor.

  (Sızısı sol göğsüme vuran birine) diye yazıyor. Ay ışığı ile bakan kuşların kanatları ile yazıyor. Gerçek bir hayatın içerisinden, masal yüzlü bir dünya umarak yazıyor. Sızıları hep ezelden ve derinden Fatma anadan Haydar Çavuştan karanfil kokulu hüzünler taşıyor.

Yaralarımızı okşuyor, sızılarımızı kutsuyor, acılarımızı yalnız ve yaralı bir aleve teslim ederek yazıyor. Şair Veli Bayrak tam da anasının ak sütü gibi bir Türkçeyle yazıyor.

(Ayrılığın müebbedini giyerek) yazıyor
(Fabrikada bir grev işçisi) gibi yazıyor
(Yürü ya kulum dese, ben sana yürürüm) diye yazıyor
(Yüzün güneşten önce doğmuştu) diye yazıyor.

 Şair Veli Bayrak; şiirin iyiliği, gerçekliği, esenliği ve rengi ile yazıyor. Hep kalbimizden sesleniyor. Aşk yoksa çeker giderim diye biliyor. Sadece şiiri yazmıyor öpüp kokluyor, seviyor, yaşıyor ve yaşama adına yazıyor. Dizelerin kardeşliğinden insanlığın kardeşliğine bir yol aralayıp uzanmaya çalışıyor.

Güneşli bir günün sabahında, onun dizelerinin katarın’da yerinizi almanız için yazıyor. Susarak yazıyor, hüzünle yazıyor, coşkuyla yazıyor, kedere iyilik yaparak yazıyor. Martılara yazıyor, denize yazıyor, güneşin kokusuyla yazıyor.

Dizeleri; anıttan çiçeklere renklere, ışıklara, sevgiye, merhamete, aşka, hakka, halka uzanarak yazıyor. Turnalara selam, kara trenlere siren olarak yazıyor. Yazmasa; yüreğimizde lirik bir yaranın farkında olmayacağımızı bildiği için yazıyor. Kalbimizi elinden tutarak güneş yüzlü bir pencereden çıkarıyor.

(Gözyaşımızı, aşklarımızı, hasret ve ağıtlarımızı, umut merdivenlerine taşıyarak beyaz güller ülkesi hayali ile yazıyor.)-  O yazıyor. Biz okuyoruz. Teşekkür ediyoruz bin kere…